mevrouw Babette de Jonge

Babette de Jonge, fotograaf, schrijfster/columnist en kenner gericht op natuurbescherming en educatie ten bate van wilde katachtigen

 

 

Goed nieuws voor de tijger of een niet haalbaar plan?   

Afgelopen eeuw daalde het aantal tijgers van circa 100.000 exemplaren tot minder dan 3000 in het wild. De tijger is vooral in trek vanwege zijn vacht, een statussymbool voor nieuwe rijken in China en India en om te verwerken in traditionele medicijnen. Ondanks eerdere maatregelen gaat stroperij keihard door.

Nu hebben wereldleiders op de Tijgertop in Rusland hun handtekening gezet onder een historisch akkoord om de nog in het wild levende tijgers beter te beschermen. De 13 Aziatische landen waar nog tijgers leven hebben samen met vertegenwoordigers uit het Westen afspraken gemaakt om het aantal wilde tijgers in 2022 te verdubbelen. De komende 12 jaar zal er bijna 350 miljoen dollar nodig zijn om het aantal tijgers te vermeerderen tot 7000 dieren voor de uitvoering van het actieplan – het Global Tiger Recovery Programme – om 1 diersoort, de tijger, en zijn leefgebied beter te beschermen.

Het zou een keerpunt moeten zijn in de strijd tegen het uitsterven van één van ’s werelds populairste dieren. Helaas vooral ook geliefd bij de stropers en de nog steeds levende handel in deze dieren, die tussen de 2.500 en 25.000 dollar opbrengen op de zwarte markt, vooral in China en Nepal. Dat het nu een cruciaal moment is om nog te proberen deze superkat in het wild te redden, mag duidelijk zijn. Alleen zet ondergetekende vraagtekens bij het slagen van een dergelijke actie. Niets mis met het iniatief en de inzet, maar om een gezonde populatie tijgers in het wild te laten leven zoals dit vroeger het geval was, is van veel meer factoren afhankelijk. Je kunt het leefgebied vanaf nu beter beschermen, maar de natuur die al verloren is gegaan krijg je hiermee niet terug. Tijgers hebben ruimte nodig en de mogelijkheid grote afstanden af te leggen op zoek naar een eigen territorium, een partner en prooidieren.

De Nationale tijgerreservaten zijn al te klein gebleken voor een grote populatie tijgers, dus dit wordt er niet beter op als de aantallen verdubbelen en de tijgers niet weg kunnen. Geen nieuwe partners, geen verse genen, dus geen gezonde tijgerpopulatie. Daarbij groeit de bevolking hard door en confrontaties tussen mens en tijger lopen altijd slecht af voor de tijger. Met het aanpakken van alleen de stroperij kan je de tijger niet redden en is er een nog gezondere populatie in gevangenschap dan in het wild.

Babette de Jonge

Doden in gevangenschap

Afgelopen zondag werd Dierenpark Amersfoort opgeschrikt door de Perzische pantermoeder Kiara die ineens haar 4 maanden oude welp Cyrus doodbeet. Een op het oog onverklaarbare actie van de voorheen altijd zo zorgzame pantermoeder, die al eerder drie jongen op succesvole wijze groot gebracht heeft. De dierentuin probeert hier nu een verklaring voor te krijgen. Een verklaring die er niet altijd zal zijn, want de natuur is soms onvoorspelbaar en zeker in gevangenschap.

Een trieste gebeurtenis als deze is echter niet vreemd in dierentuinen en andere vormen van gevangenschap. Soortgenoten die altijd goed met elkaar konden opschieten kunnen ineens “doorslaan” en elkaar doden. We hebben dit meermalen gehoord en gezien. Er wordt echter de meeste tijd over gezwegen.

In gevangenschap komt het veelvuldig voor dat de moeder de jongen dood of opeet als ze pas geboren zijn, zowel bij kleine als grote katten. Soms weet de moeder instinctief dat er iets niet goed is met haar jongen, maar vaak is er ook geen duidelijk aanwijsbare reden. In een geval als deze waar het jong altijd gezond leek en ook al aardig groot is, lijkt een aanval van de moeder des te onverklaarbaarder. Vaak komt er niets uit de sectie en blijft de dierentuin of opvang met vraagtekens zitten.

In een fokcentrum voor Iberische lynxen in Spanje is er een grote sterfte onder de jongen van een paar maanden oud, die elkaar dan ineens te lijf gaan en verwonden. Gedrag wat ook bij observatie in het wild nooit gezien is.

Het opgesloten zitten en niet weg kunnen veroorzaakt vaker dan we ons realiseren dit soort afwijkend gedrag. Ook bij volwassen dieren, die altijd bij elkaar gehuisvest zijn en schijnbaar goed met elkaar kunnen opschieten, lijkt er soms ineens iets te “knappen” waardoor het dier in een agressieve bui de soortgenoot dodelijk verwond.

Hoe moeilijk het vaak ook is om een verklaring te geven voor dit soort gedrag, het is wel weer een duidelijk bewijs dat de mens nog lang niet alle wijsheid in pacht heeft en een stukje wild altijd onverklaarbaar en onvoorspelbaar zal blijven. Deze dieren zijn nou eenmaal born to be wild….en born to be free!!

Babette de Jonge